Een gure avond, koud zoals alleen de 'dorpsoudsten' het ooit eerder hadden gekend. De mensen glijdend op weg naar daar 'waar de ster bleef stille staan'. Het ijs kraakte en de striemende wind joeg over de kale akkers. "Het moet van voor den Grooten Oorlog geleeën zijn" zo hoorde je sommigen fluisteren.
En dan was er Bella. Rustig als altijd, kauwend op het malse hooi. Bella zei niets, dat deed ze nooit. Maar ze keek je aan en je begreep wat ze wilde zeggen: "vandaag ben ik de os". Ze deed dat goed, nam haar rol voluit ter harte. Bella is dan ook van geen kleintje vervaard. Geen sterallures, maar bakken vol talent.
Het was de plek waar de buren zich verzamelden, waar ze elkaar ontmoetten om te toasten op het nieuwe jaar. Een toast ook voor al diegenen die er niet bij konden zijn, om welke reden dan ook.
Een fijn 2010 gewenst!