Hans en Grietje hadden hun eigen peperkoekenhuisje. In Goteringen hebben we ons 'lemen huisje'. Niet om op te eten, maar minstens even gezellig en zonder boze heks! Ik vermoed dat Jo en Edith enkele jaren geleden, net als Hans en Grietje een wandeling maakten, toen hun aandacht werd getrokken door dat huisje. Voor de meeste buren was het huisje tot dan enkel een begrip, niets meer. Het huisje was al ettelijke jaren niet meer bewoond en was bijna volledig opgegaan in de woekerende planten, die vrij spel hadden sinds de laatste bewoner - mijnheer Emile Vanreepinghen - het huis definitief had verlaten. Maar kijk, in geen tijd maakten Jo en Edith er weer iets mooi van. Het huisje werd een plek waar bewoners uit 'Den Dael', 'Goteringen' en de Peverstraat elkaar weer kunnen ontmoeten. Als een buurthuis 'avant la lettre'. De geschiedenis is er vandaag levendiger dan ooit. Misschien vertelt ooit een kleine geschiedschrijver over de mensen die elkaar hier vandaag ontmoeten. En misschien kijkt mijnheer Emile ergens van op een afstand, met een glimlach naar wat er vandaag in en rondom zijn huisje gebeurt ... . Het zou me niet verbazen!
