Even geduld ...

"Zie ginds vaart de stoomboot uit Spanje weer weg. Wie zoet was kreeg lekkers, de rest had dus pech." 

Maar niet getreurd, want het gerucht doet de ronde dat Goteringen over enkele weken opnieuw hoog bezoek mag verwachten. Ik ben alvast benieuwd.

Hou je brievenbus dus zeker in de gaten, want die vertelt je weldra alles over de bijzondere gasten die op weg zijn naar Goteringen.

Groeten, Gunter  

'Bloemekes'

Dat ze in Goteringen en omgeving graag de 'bloemekes buiten zetten' is algemeen bekend. Getuige daarvan de succesvolle buurtfeesten. Maar deze zomer kaapten die van Goteringen letterlijk langs 'alle kanten' de hoofdprijs weg, omdat ze zo graag de 'bloemekes buiten zetten'. Aan de kant van de Langestraat waren het die van 'Jannekes' die de mooiste 'bloemekes' hadden staan. Zij wonnen daarmee de eerste prijs in de categorie Landbouw, van de actie 'Gooik verdient een bloemetje'. Aan de andere kant waren het die van het 'hof 't Natteveld' die de mooiste 'bloemekes' hadden buitengezet en beloond werden met de eerste prijs van de publieksjury en in de categorie mooiste voortuin*. Het is duidelijk goed toeven in de schaduw van 'Den Ballon'.

Groeten, Gunter

* bron: infoGooik - 13 oktober 2009

Emile's buurthuis

Hans en Grietje hadden hun eigen peperkoekenhuisje. In Goteringen hebben we ons 'lemen huisje'. Niet om op te eten, maar minstens even gezellig en zonder boze heks! Ik vermoed dat Jo en Edith enkele jaren geleden, net als Hans en Grietje een wandeling maakten, toen hun aandacht werd getrokken door dat huisje. Voor de meeste buren was het huisje tot dan enkel een begrip, niets meer. Het huisje was al ettelijke jaren niet meer bewoond en was bijna volledig opgegaan in de woekerende planten, die vrij spel hadden sinds de laatste bewoner - mijnheer Emile Vanreepinghen - het huis definitief had verlaten. Maar kijk, in geen tijd maakten Jo en Edith er weer iets mooi van. Het huisje werd een plek waar bewoners uit 'Den Dael', 'Goteringen' en de Peverstraat elkaar weer kunnen ontmoeten. Als een buurthuis 'avant la lettre'. De geschiedenis is er vandaag levendiger dan ooit. Misschien vertelt ooit een kleine geschiedschrijver over de mensen die elkaar hier vandaag ontmoeten. En misschien kijkt mijnheer Emile ergens van op een afstand, met een glimlach naar wat er vandaag in en rondom zijn huisje gebeurt ... . Het zou me niet verbazen!   

    

Speelstraat in 'Den Dael'

Als overmorgen augustus geruisloos overgaat in september, dan rest van deze zomervakantie slechts een boekje vol herinneringen. Een boekje met kleine en grote verhalen, van mensen en dingen. Eén van die verhalen is het verhaal van onze 'speelstraat'. De speelstraat was nieuw hier, 'iets om uit te proberen', maar is meteen een succes gebleken.
In tijden dat de zogenaamde 'speelstraat' het nieuws haalt en onderwerp van discussie is in kranten en op webfora, lijkt het de moeite om een positieve ervaring eens nadrukkelijk in de kijker te stellen.

Tijdens ons buurtfeest einde mei maakten enkele mensen de bedenking dat het systeem met de borden ‘graag traag, spelende kinderen’, weliswaar zinvol is, maar dat het ondanks dat niet evident is om een kind met een gerust hart de straat op te laten, om te fietsen of elkaar te ontmoeten. Vooral omdat er behoorlijk wat doorgaand verkeer is. Dat dit verkeer niet zomaar stil gelegd kan worden is logisch en ook niet iets wat verwacht wordt.
In de discussies over speelstraten hoor en lees je dat er mensen zijn die vinden dat spelen niet op straat thuishoort en daar zit misschien wel een beetje waarheid in, maar fietsen leer je niet in een weide of op een ‘koertje’. Bovendien is de straat ook niet exclusief het bezit van gemotoriseerd verkeer, toch.
Daarom is het leuk en fijn vast te stellen dat dit initiatief hier in de buurt meteen positief onthaald werd. Het meest opvallend was dat niet alleen de kinderen, maar ook de volwassenen ‘buiten kwamen’ en dat er ’s avonds gezellig werd gekeuveld.
De sterkte was allicht het occasionele en spontane karakter van deze speelstraat.  Op 11 juli was een gedeelte van de straat een hele dag verkeersvrij, terwijl dat op 2 andere dagen vanaf de vooravond het geval was. De buren uit de nabijgelegen straten werden met een berichtje op de hoogte gebracht van de data en uitgenodigd om deel te nemen.
Hoewel het weer de eerste keer behoorlijk tegenviel, heeft dat de kinderen er niet van weerhouden om buiten te komen. Tegen de avond sloten de ouders en andere buren aan. Sommigen hadden cake, koekjes en fruitsap bij, anderen chips en water, enkele ‘pintjes’ of een fles wijn en glazen, ja zelfs een mandje met vers geplukt fruit
Enkele dagen geleden was de laatste keer van deze zomer. De kinderen vonden het jammer en wilden niets liever dan dat het alle dagen speelstraat zou zijn. En ook de buren die er bij waren mijmerden al bij het feit dat het een geslaagd initiatief was.

De 1ste Grote Prijs Emile Vanreepinghen

Als kleine jongen droomde ik wel eens dat ik mocht deelnemen aan de ‘koers’ die elk jaar werd gereden in de omliggende straten. Het hoefde niet groots te zijn, als het er maar heroïsch uit zou zien. De ‘koers’, dat had iets magisch in zich. Het was een hoogtepunt, iets waar je bij moest zijn.

Zo was het ook ten tijde van ‘kermis Goteringen’. Met ‘Café Boerenrust’ als centrum van de wereld, althans voor even en voor ons. Met Jeannie en Marcel achter ‘den toog’, de spiegeltent naast het café en de mensen uit de omgeving die afzakten voor een pint en een babbel.

Het café van toen is al vele jaren gesloten en daarmee verdween ook de kermis uit het straatbeeld en werd het een vage herinnering voor zij die er ooit bij waren geweest.

Toch is de beleving van toen, nooit helemaal verdwenen en was het enkel wachten op mensen die zin hadden om het kermisvuur weer aan te wakkeren. Anno 2009 lijkt het erop dat het vuur weer is aangewakkerd en misschien weer mag uitgroeien tot een echte kermis met alle toeters en bellen. En bij die kermis mag uiteraard de ‘koers’ niet ontbreken.

En zo gebeurde het ook …

Onder een stralende zon werd op pinksterzondag de eerste ‘Grote Prijs Emile Vanreepinghen’ georganiseerd. Aanleiding voor deze (ludieke) wielerwedstrijdwedstrijd was het 3de buurtfeest van de buren uit ‘Den Dael’, Goteringen en de Peverstraat te Kester.

Het buurtfeest ging in 2007 een eerste keer door op een weide in Goteringen. Vorig jaar verhuisde het feest naar het Vanreepinghenhuisje, even verderop. Met ons buurtfeest wilden we een aanzet geven om de buren opnieuw samen te brengen, zoals dat bijna 20 jaar geleden ook het geval was tijdens de jaarlijkse kermis te Goteringen. De ambities waren bescheiden, maar de ‘goesting’ om opnieuw de kermissfeer van vroeger te creëren was er vanaf het begin. Het buurtfeest bleek een schot in de roos te zijn, want de opkomst was van bij de eerste editie bijzonder groot.

Dit jaar wilden we iets extra toevoegen, om zo de echte kermissfeer weer wat dichterbij te brengen. Een wielerwedstrijd leek ons daarvoor een ideaal middel. Wielerwedstrijden en kermis gaan in Gooik immers al jaren hand in hand. Het idee om een wielerwedstrijd te organiseren ontstond na een verloren vriendschappelijke voetbalwedstrijd tegen de ‘bakkers’ van Strijland.

Hoewel er ons slechts enkele weken restten om ons idee ook te realiseren, lukte het toch om dit waar te maken en zo kwam het dat op pinksterzondag heel wat buren aan de start stonden, van wat uiteindelijk de ‘Grote Prijs Emile Vanreepinghen’ is geworden, genoemd naar de laatste bewoner van het huisje waar de start en aankomst lagen. De wedstrijd zelf werd gereden op ‘gekke fietsen’ en zorgde voor veel animositeit onder deelnemers en supporters. De respectievelijke winnaars – Nick en Seppe - van de verschillende reeksen kregen een ludieke trofee, die ze een jaar lang mogen koesteren en afstoffen. Er was ook een prijs voor de pechvogel van de dag – Els – die eerst letterlijk de trappers kwijt raakte en op het nippertje een duik in de gracht kon vermijden en nadien ook nog eens viel in het zicht van de meet en daardoor de overwinning moest inruilen voor een laatste plaats.

Het succes, maar vooral het plezier dat de 1ste ‘Grote Prijs Emile Vanreepinghen’ met zich mee heeft gebracht, maakt dat het nu al zeker is dat er een vervolg aan zal worden gebreid en dat er in 2010 opnieuw een ‘Grote Prijs Emile Vanreepinghen’ zal worden georganiseerd.

En ik, ik ben blij dat ik uiteindelijk toch een beetje mijn kleine jongensdroom heb mogen waarmaken, in wat over 100 jaar misschien de eerste historische Grote Prijs Emile Vanreepinghen zal worden genoemd.